Pedram Ejtemaie پدرام اجتماعی - Black - سیاه (5)

PEDRAM EJTEMAEE

Born in 1986, Bojnourd, Iran

 

Education

BSc in Petroleum Engineering, Petroleum University of Technology, Ahvaz, 2006
MA in Petroleum Engineering, Amirkabir University of Technology, Tehran, 2017
Relevant Activities
Group Photography Exhibition, Ahvaz, 2008
Group Photography Exhibition, Ahvaz, 2011
Group Photography Exhibition, Bojnourd, 2012
Group Photography exhibition in Tehran, silk road gallery, 2019

 

Honors

First Place, Razavi National Festival: Competition in Architecture Branch, Tabriz, 2016
First Place, “An” Photography Competition: Jihadi Management Branch (four pieces selected), Semnan, 2014
First Place, “An” Photography Competition: Praise and Prayers Branch (two pieces selected), Semnan, 2013
Second Place, National Moharam Festival – Hosseini Feasts, Tehran, 2013
Admitted to the Exhibition sections of over 35 national and international photography festivals, 2010-2017

The People of Gonbad

Collection: The People of Gonbad

In the modern and technological world of today, where riding horses is only meant as a sports, recreational or luxury activity, there are those whose livelihood still depends on horses. Gonbad is a central city for the Turkmans. Horses have been an indispensable part of the city’s culture, with an undeniable influence on every dimension of its people’s lives. In the Turkman desert, horses are an element of life rather than merely an animal; to the extent that they can be considered the most obvious identity symbol of the Turkman race. The people of Gonbad spend day and night with their horses, raise their children well-acquainted with horses, and tell stories of their horses at old age. They see their past and future intertwined with horses. It is no wonder the word “Turkman” reminds every Iranian not only of the race, but at the same time, of the horse. The Turkman love their horses and the horses depend on their owners. This collection is an attempt to reflect the daily lives of people of Gonbad in relation to their horses in the context of the Gonbad Horse Racing Field. The photographs have been captured during the past four years (2016-2020). The project is still ongoing.

نام مجموعه: گنبدی‌ها

در دنیای مدرن که به واسطه پیشرفت تکنولوژی استفاده از اسب بر خلاف گذشته تنها جنبه ورزشی، تفریحی و اغلب تجملاتی پیدا کرده است هنوز آدم‌هایی هستند که با اسب زندگی می‌کنند و آن را همه‌ی سرمایه خود می‌دانند. شهرگنبد مهمترین شهر ترکمن نشین ایران است و اسب از ارکان اصلی فرهنگ مردم این شهر بوده و بر تمام ابعاد زندگی گنبدی‌ها اثری ژرف گذاشته است. در واقع اسب در ترکمن صحرا دیگر ماهیت یک حیوان را ندارد بلکه جزیی از زندگی است و بارزترین نشانه هویتی قوم ترکمن. گنبدی‌ها شب و روز خود را با اسب می‌گذرانند، فرزاندانشان با اسب بزرگ می‌شوند، پیرانشان خاطرات اسبهایشان را تعریف می‌کنند و این گونه است که ترکمن‌ها گذشته و آینده خود را خلاصه شده در اسب می‌بینند. این رابطه آنچنان درهم تنیده است که کلمه ترکمن هر ایرانی را همزمان هم یاد اسب ترکمن می‌اندازد هم یاد قوم ترکمن. ترکمن‌ها به اسبهایشان عشق می‌ورزند و اسبها خود را وابسته صاحبانشان می‌دانند. مجموعه عکس پیشرو تلاشی است در راستای نشان دادن گوشه‌ای از زندگی روزمره گنبدی‌ها و اسبهایشان در کنار یکدیگر در میدان اسب‌دوانی گنبد. عکس‌های این مجموعه در طی 4 سال اخیر یعنی بین سالهای 1395 تا 1399 گرفته شده است و کماکان ادامه دارد.

Black

Collection: Black

The economic challenges facing the modern human, has forced them into working under most unfavourable and harshest of circumstances. Many of these occupations are hidden away from the eyes of the bulk of the public, away from urban settings. I am a supervising engineer for drilling operations in Southwest Iran. All of my colleagues and I work on drilling rigs in remote locations, such as impassable deserts. This has forced us to adopt a different lifestyle; one typically called “rotational” or “14-14”. We work for two weeks and then rest for the same length of time. There is no real rest involved, though. Workers are on 12-hr shifts and engineers are always on-call. One can immediately realize that the resident of a drilling site not only endure very difficult work conditions, but may also suffer from a range of psychological issues such as isolation, feelings of loneliness and social alienation. This isolation is so strong that swallows the people and even the elements of the surrounding environment. Individuals gradually become accustomed to this separation and voluntarily hide themselves from the society beyond the silence of the desert. Observing how I work and spend my days, prompted me to portray this way of life through a collection. The photographs have been collected during the past sic years (2014-2020).

نام مجموعه: سیاه

در حال حاضر چالش های پیش روی انسان از جمله رفع نیازهای اقتصادی و کمبود کار، او را مجبور کرده است تا در سخت ترین شرایط ممکن خود را به کار بگمارد، بسیاری از این مشاغل از چشم عموم مردم به دور می‌باشد و در جایی بیرون از جامعه شهری انجام می‌گیرد، من مهندس ناظر عملیات حفاری نفت هستم، تمام افرادی که مانند من شاغل در دکل‌های حفاری نفت هستند دوراز جامعه و اغلب در بیابان‌های صعب‌العبور مشغول به کارند و به واسطه این کار سبک جدیدی از زندگی را تجربه می‌کنند. کاری که به اصطلاح اقماری یا 14-14 می‌گویند. این کار هیچگاه تعطیلی ندارد، کارگرها در شیفت‌های 12 ساعته و مهندسین به شکل 24 ساعت آماده به کار هستند. 14روز کار می‌کنند و سپس 14 روز را به مرخصی می‌روند. با دقت در احوال آدم‌های ساکن در دکل‌های نفت متوجه رنجی توأمان از کار دشوار و تنهایی و انزوایی که حاصل دوری از خانواده و طرد شدن از اجتماع است می‌شوید. این تنهایی بعد از مدتی تمام افراد و حتی اشیاء را در بیابان درگیر خود می‌کند آنچنان درگیر که افراد بعد از مدتی خودخواسته به تنهایی خو گرفته و خود را در پشت سکوت بیابان پنهان می¬کنند. مشاهده این شرایط من را بر‌آن داشت تا با جمع‌آوری این مجموعه عکس، سبکی از زندگی‌ای کمتر دیده شده را به نمایش بگذارم، عکس‌های این مجموعه در طی 6 سال اخیر یعنی حد فاصل سال های 93-99 از میادین نفتی واقع در جنوب غرب ایران تهیه شده‌اند .